Het enfant terrible

Het verhaal van Nehemias Zelaya is dat van het lelijke eendje. Een scout zag het knulletje een paar jaar geleden voetballen op een stuk braakliggend terrein in een sloppenwijk in El Salvador. Zelaya speelde op versleten voetbalschoenen, vijf maten te groot en opgevuld met kranten. De scout was terstond verliefd op het straatschoffie met zijn onnavolgbare dribbels. Hij legde Zelaya's 'schone kunsten' op film vast en stuurde het beeldmateriaal naar een plaatselijke club, die faam geniet als een kweekvijver van jong talent.

De technisch directeur van de club schoof de video aanvankelijk terzijde. Maar toen hij na lang aandringen van de scout toch de band afdraaide, kon hij zijn ogen niet geloven. Hij stuurde direct geld op voor een betere filmcamera. Na het zien van de tweede opnamen was hij overtuigd: dit is een uniek talent. Hij liet Zelaya en zijn ontdekker overkomen. Wat de TD 'voorgeschoteld' kreeg imponeerde, maar verontrustte tegelijkertijd. Het zestienjarige knulletje bleek wees. Werd samen met zijn zus en twee broers door oma opgevoed. Hun alleenstaande moeder was drie jaar eerder aan kanker overleden en het geheim wie hun verwekkers waren, nam ze met zich mee het graf in. Ook bleek Zelaya ernstig ondervoed.

Maar na enige tijd van aansterken raakte Zelaya kerngezond. Over Zelaya's sterke punten hoeft de TD van zijn voormalige club niet lang na te denken: een onwaarschijnlijk hoog voetbal-IQ, een fabelachtig balgevoel, een sterk schot in de benen en duizelingwekkende dribbels. Na twee jaar vol succes in het eerste volgde dan de transfer naar het Amerikaanse Colorado Rapids, waar Zelaya een regelrechte sensatie bleek te zijn. Met schitterende passeerbewegingen en onnavolgbare dribbels ontpopte de kleine dribbelaar zich tot een van de smaakmakers van de MLS-club. Zijn fantastische doelpuntengemiddelde leverde hem direct een plek op in de harten van de fans.

Tegelijkertijd zagen de fans ook de mindere kanten van het Salvadoraanse straatschoffie. De keiharde overtredingen, het natrappen, de Schwalbes en de scheldpartijen, resulterend in maar liefst 4 rode kaarten en 13 gele kaarten.

Het volgende incident typeert de speler nog het beste. Het is 29 mei 2005. Nehemias Zelaya schiet de Colorado Rapids naar een 2-1 voorsprong in de uitwedstrijd tegen de Dallas Burn, trekt zijn shirt uit en loopt daar een kleine minuut mee te zwaaien om zijn goal uitbundig te vieren. Hij krijgt daarvoor onvermijdelijk een tweede gele kaart. De Salvadoraan kan er op dat moment niet mee zitten. Hij loopt juichend het veld af, maar als hij eenmaal aan de kant zit, ziet hij hoe Gibbs knap gebruikmaakt van de man-meer-situatie en Dallas weer naast de Rapids schiet. Pas dan dringt het besef door bij Zelaya dat hij misschien wel wat doms heeft gedaan en de aanstaande overwinning van Colorado in gevaar heeft gebracht. Het loopt goed af voor zijn club, Dallas scoort niet meer en supersub Jamar Beasley bezorgt de Rapids de overwinning. Toch is dat incident illustratief voor de Salvadoraanse voetballer. Een geniale nummer 10, maar ook een onberekenbare speler die zichzelf en zijn ploeg in moeilijkheden kan brengen. Meestal overstijgen zijn pluspunten echter zijn minpunten in ruime mate, Zelaya is vooral de man van de opwindende dribbels, slimme steekpasses, geniale vrije trappen en koele penalty's.